Stop over: Hong Kong (15-18 december)

Daar zit je dan... de Spits lezend dat het over een aantal dagen weer stevig zal sneeuwen...
Licht gniffelend kijk ik door het Intercity raam naar buiten, dagdromend over mijn uitzicht over een aantal dagen...

Ik vlieg met Turkish Airways naar Istanbul waar ik van vliegtuig wissel. In een hypermoderne Boeing 777 vlieg ik vervolgens door naar Hong Kong. Grote lcdschermen en een keuze uit 32 films gaat mij de komende tien uur wel zoet houden.
Naast mij zit de Poolse Marek de amicale muzikant, met een bril van het type jampot en linedance spijkerbroek. Marek heeft het voorrecht om de wereld rond te reizen om met zijn banjo gitaar op allerlei concerten op te treden... Mijn buurman blijkt een spraakwaterval te zijn. Maar goed, alles beter dan een blerrend kind, iets te brede meneer, of buurman die wel eens een douche zou kunnen gebruiken...

Nihao!
Voordat ik naar Fiji vlieg om vanuit daar het vliegtuig naar Tuvalu te pakken, is mijn eerste stopover dus Hong Kong. Bij aankomst valt me eenmaal buiten meteen op dat het best fris is. Het schijnt hier met 10 tot 12 graden één van de meest frisse dagen van het jaar te zijn. Een busrit van een euro brengt me naar het centrum. De twee belangrijkste stadsdelen van Hong Kong bestaan uit Kowloon en Hong Kong Island. Kowloon is ietwat chabby en chaotisch. Een enorme smeltkroes van allerlei volkeren. Gepijnigd en bepakt met 47 kilo in 3 tassen en een koffer loop ik temidden van honderden passerende winkelende Chinezen te zoeken naar mijn verblijfplaats waar ik 2 nachten zal doorbrengen. Twee oudere Amerikaanse dames spreken mij plots aan waar ik heen moet. ‘Chung King Mansion' zeg ik terwijl alles in mij doodmoe is biddend dat ik snel mijn bed vind. That's over there. Vijftig meter verder sta ik voor het gebouw. Een smeltkroes van allerlei nationaliteiten krioelt en slalomt langs elkaar heen op weg naar zijn of haar bestemming. Multi culti in the house. Naast Chinezen passeren ondermeer veel Indiërs, Pakistani, Nepalezen en vreemd genoeg ook een hoop Nigerianen de ingang. Eenmaal binnen in het gebouw krijg ik het gevoel dat ik verkeerd zit. Het enige wat ik zie allerlei kleine tweedehands winkeltjes. De hele setting heeft alles weg van de Beverwijkse bazaar, maar dan meer trashy. ‘You need accomodation?' vraagt een mager Chinees mannetje met vijf tanden van een jaar of zeventig aan mij. ‘Yes, I am searching for Guang Dong Guesthouse.' ‘-Come with me' I am manager of the guesthouse.' ‘So you could show me the way to this Guesthouse? It is in B2' vraag ik argwanend, maar hoopvol. Het gebouw kent drie torens met ieder twee gescheiden delen. Mijn keuze wat op Hostelworld.com de hoogste waardering heeft van alle hostels in Hong Kong zit in torendeel B2 op de 5de verdieping. Even later sta ik met de Chinese Guesthouse manager voor de lift van deel F2. Dus... Na hem vriendelijk te hebben bedankt wijst de bewaking mij de juiste weg. B2. Twee liften. Eén voor de oneven verdiepingen en één voor de even verdiepingen. Twee grote borden aan de muur geven in rode plakletters en dito lelijk lettertype obscure en cheesy namen weer van guesthouses, hostels en restaurantjes. Chung King Mansion zit verdeeld over 15 verdiepingen vol met meer dan 300 winkeltjes, guesthouses, kantoortjes, eetcafeetjes en andere vreemde ondernemingsgezinde ruimten.

Na 5 minuten sta ik dan eindelijk in mijn kamer. Twee bij twee meter zonder raam. Niet iets voor iemand met claustrofobie. Slapen kan op een twijfelaar die in de lengte van muur tot muur strekt. De badkamer van twee vierkante meter kent geen aparte douche. Met de douchekop hang je half boven de wc. Maar goed. Dit is Hong Kong. Eén van de duurste vierkante meters ter wereld.

Eenmaal opgefrist, ga ik even op verkenning in het centrum rondom het gebouw. Vlakbij is een klein gedeelte van de stad extra feestelijk verlicht vanwege kerstmis. Leuk. Voor de rest doe ik niet veel op dag één.

Indrukwekkend
Met een flinke najagende jetlag sta ik de volgende dag op om 16.00. Ik troost het missen van de dag dat Hong Kong enkel dient enkel als een noodzakelijke stop over. Als ik weer buitensta is het alweer avond. Vanuit de kade in Kowloon kijk je over het water uit op de beroemde skyline van Hong Kong Island. Iedere dag om 20.00 is een licht en laser show te zien. Ik heb de skylines van New York, Tokyo, Singapore en tal van andere metropolen gezien, maar die van Hong Kong is toch wel verreweg het meest indrukwekkend. Kosten nog moeite (en verlichting) is bespaard om deze imposante collectie van wolkenkrabbers te presenteren naar de wereld. Hoe anders zal het straks zijn als ik op mijn eindbestemming ben...

Al fotograferend raak ik in het Engels in gesprek met een andere buitenlander. Na erachter te zijn gekomen dat Klaas een Nederlandse backpacker op doorreis is, raken we voor de avond hooked up en drinken we wat. Om Klaas respectievelijk een fanatiek aanhanger is van het Christelijke geloof gaat hij die avond niet mee stappen. In godsnaam... Na wat te hebben geïnternet besluit ik zelf dan maar wat bij te slapen.

Wanneer de klok 02.00 slaat sta ik in Beijing Club, één van de populairste uitgaansgelegenheden in de stad. Terwijl op de dancevloer iedereen als een blik sardientjes staat te dansen, gaat het er even verderop zeer decadent aan toe... Zoals gebruikelijk in Aziatische uitgaansgelegenheden zijn aan de zijkanten van club overal U-vormige banken te vinden welke doorgaan als afgebakende VIP-lounges. Banken bekleed met de rijke oud geld Chinese jongeren en tafels gevuld met emmers vol dure flessen probeert de hele entourage het zien-en-gezien-worden te stimuleren. Het lijkt erop dat vooral de Chinese meisjes er vooral zijn om gezien te worden. Bijna niemand heeft een drankje en staat of zit een beetje droog, weinig expressief, maar verwaand om zich heen te staren. Een cliché wat wel vaker te zien is in dergelijke clubs op dit continent. Wellicht verklaart de prijs van een biertje (€7,50) een hoop. Het lijkt er sterk op dat bier niet echt een uiting is van welvaart, daar de mixjes (€9,-) veel meer aftrek vinden.

Na om 12.00 de wekker te hebben verzet naar 15.00, sta ik om 18.00 maar eens op. In de veronderstelling dat ik nu redelijk van mijn jetleg afben, ga ik als de donder richting The Peak. Volgens de Lonely Planet één van de belangrijkste trekpleisters van Hong Kong. The Peak is de top van één van een heuvel vanwaar je over de skyline heen kijkt. Een zeer spectaculair zicht heb ik. Zeer indrukwekkend om te zien dat mensen zo'n stad hebben kunnen bouwen. Zover als het oog rijkt zie ik tussen het heuvelachtige Hong Kong honderden rijkelijk verlichte wolkenkrabbers.

(Over) bagage
Mijn reputatie als fanatieke nachtraaf tijdens rondreizen in Azië gooi ik waarschijnlijk helemaal te grabbel, wanneer ik het moeilijke besluit moet nemen om zonder club night te gaan slapen.
Behalve dat ik 's morgens nog wat wil shoppen, wil ik 's morgens immers op tijd op de luchthaven zijn. Het blijft natuurlijk de vraag of Air Pacific mij zonder toeslag toestaat 47 kilo aan bagage mee te nemen. Met Turkish Airways was het geen probleem . 40 kilo bagage was toegestaan in de economy class. Maar goed, dit is Air Pacific. De 47 kilo bestaat naast de gebruikelijke kleding overigens uit 10 kilo aan camera apparatuur, 10 kilo Hollandse producten om kado te geven aan mijn contactpersonen in Tuvalu. ‘Your luggage weight is too heavy Sir'. Olé. Dit wordt dus de duurste kaas, drop en peperkoek ooit. Na met toeslag van 95 euro te zijn gematst, mag het mee.

Off we go...

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Paul

Bula Fiji!

Don't worry Sir
Na drie dagen Hong Kong vertrekt vandaag mijn vlucht naar Nadi, Fiji. Anderhalf uur na aankomst maak ik vervolgens een 30 minuten durende binnenlandse vlucht naar Suva om vervolgens weer verder te vliegen naar mijn eindbestemming: Tuvalu.
Anders dan het vorige vliegtuig is het interieur van de 737 waarmee ik naar Fiji vlieg ietwat verouderd. Geen schermpje voor iedere stoel, waarvan de rugleuning overigens maar een fractie naar achteren verzetbaar is. Back to the eighties style. Maar goed, Het was de meest voordelige luchtvaartmaatschappij.
Na 9 uur vliegen kom ik met een half uur vertraging aan in Nadi, de belangrijkste internationale hub van de pacific. ‘Don't worry Sir, the airplane to Suva will wait for you'. De tijd tikt, de wachtrij voor de douane is lang. Als dan ook nog al het personeel op de luchthaven in slow motion werkt, voorspelt het niet veel goeds. Nog vijftien minuten voor de boarding time van mijn volgende vlucht staan er meer dan vijftig reizigers voor me en dan moeten ook nog eens het koffer worden opgehaald. Met ietwat zenuwachtige blik vraag ik de bewaking of ik mag voorkruipen om mijn vlucht te halen, die mij vervolgens toestemming geeft. Als vijf minuten voor boarding time de koffers nog steeds niet op de band zijn beland, geef ik de hoop op. ‘They will wait for delayed passengers'. Ik hoorde zelfs het grondpersoneel het nog zeggen. De onbehagelijke wetenschap dat alle vluchten van Suva naar Tuvalu voor de gehele maand december én januari volgeboekt zijn, maakt me nerveus. Zoals bekend om zijn altijd volgeboekte en enige luchtverbinding is Tuvalu het meest afgelegen land ter wereld. Het zal toch niet zo zijn dat ik met het zicht op de haven strand vanwege een vertraagde vlucht?
Eenmaal aanbeland bij de incheckbaliekrijg ik het bevestigende bericht dat de vlucht inmiddels aan het taxiën is. Zoals altijd denk ik in oplossingen. Het houdt je rustig en positief. Mijn uiterst teleurgestelde blik richting de Fijier die mij zojuist heeft verteld dat ik vandaag niet naar Tuvalu ga, verdwijnt lichtelijk wanneer hij mij vertelt dat hij me heeft gezet op een vlucht voor dinsdag de 21ste. Namens Air Pacific wordt ik twee nachten ondergebracht in een hotel op basis van volpension. Het zal me benieuwen. Ernstig rekening houdend met een kamer in een derderangs motel zonder airco, afgebladderde verf aan de muren, keiharde TL-plafondverlichting en steenhard bed bereid ik me voor op twee nachten afzien. Zeer verrast ben ik wanneer ik vijf minuten later uit de taxi stap en bij de receptie sta. Marmeren vloeren, tropisch houten receptie. Uitkijkende op de patio zie ik een schoonmaker met een zwembadstofzuiger het aquablauwe zwembad reinigen en twee collega's de vloer dweilen. Het ziet er allemaal klinisch schoon uit. Mijn kamer is fantasieloos ingericht maar heeft een heerlijke boxspring. Plotseling besluit ik dat het eigelijk niet meer zo erg is dat ik twee dagen later naar Tuvalu ga.

Indo-Fijiers
Na een ochtenddut besluit ik onbewust behalve het ontbijt ook maar de lunch over te slaan. Wanneer ik om half twee 's middags hoor ik dat de halve-dagtrips inmiddels zijn vertrokken, besluit ik op de bonnefooi een taxi down town te nemen. Evenals de taxitransfer naar het hotel wordt ik ook nu weer rondgereden door een Indiër. ‘I'll bring you to a nice place. It is down town' verteld de taxichauffeur met een onvervalst Indisch accent. De plaatselijke motregen achter me latend, kom ik aan bij een Hindustaanse tempel. ‘Did you eat meat today?' ‘No'. (het broodje ham-kaas tel ik maar even niet mee) ‘Then you're allowed to walk around at the temple'. Lucky me. Omdat ik schijnbaar niet voldoe aan de kledingsnorm van hun religie mag Ik de tempel alleen van de buitenkant zien. Enfin, zoals alle Hindustaanse tempels is ook deze gebedshuis rijkelijk beschilderd. Het kleurenpallet is hier op geordende wijze ontploft en het ziet er indrukwekkend uit. Als we de kerken in ons land zouden vervangen door Hindustaanse tempels, dan zou iedere middelgrote stad in Nederland een Praxis XL nodig hebben waar alleen verf wordt verkocht.
Na de toerist te hebben uitgehangen bij de tempel, besluit ik via de inmiddels afgelopen groentemarkt het winkelcentrum van Nadi te betreden. De uiterlijk van het centrum heeft wat weg van een doorsnee binnenstad in een doorsnee Afrikaans 2de wereld ontwikkelingsland. Families rondslenterend met flinterdunne plastic supermarkttasjes over het afbrokkelend trottoir, Fijiers doelloos voor zicht uit starend, zittend op een muurtje en aftandse koekjestrommels stapvoets rijdend door de hoofdstraat. Ondanks het troosteloze straatbeeld heeft Fiji een naam hoog te houden als veilige vakantiestemming. De winkels zijn van zeer wisselende kwaliteit. Tussen de kleding- en elektronicazaken met louter nepmerken zijn er her en der ook een aantal brand stores te vinden. Iedere zaak naar binnen kijkend zie ik onder andere een onderbelichte ruimte waar een Fijier in een kappersstoel zich een een nieuw afro-kapsel laat knippen met vijf wachtenden achter hem. Even verderop loopt een meisje al lezend een vintage boekenwinkel uit met met haar ogenschijnlijk zojuist gekochte roman.
Het valt me erg op dat vrijwel alle shophouders Indiërs zijn. Later laat ik me vertellen dat er begin jaren twintig en dertig een grote migratie van Indiërs naar Fiji heeft plaats gevonden, op zoek naar werk. De ondernemingsgezinde levenswijze van deze migranten en een totaalgebrek aan initiatief van de autochtone bevolking heeft er toe geleid dat de hedendaagse economie van Fiji in charge is van de Indo-Fijiers.
Als om zes uur 's avonds de laatse winkels sluiten besluit ik in het hotelrestaurant mijn dinervoucher in te wisselen. Ondanks de ietwat spartaanse uitstraling van het restaurant is de Indian Curry erg lekker.

Castaway
Uitgeslapen en wel sta ik de volgende dag op de pier van de jachthaven bij het resortdorp Denerau. Gewapend met camera en twee objectieven hoop ik vandaag tijdens het island hoppen wat ansichtkaartfoto's te kunnen schieten van de bountyeilanden die we vandaag voorbij varen. Een heerlijke zeebries en een stralende (lees brandende zweet-)zon zijn de ideale ingrediënten voor een veelbelovende dag. De catamaran zal op zijn route tal van island resorts aan doen om reizigers af te leveren of op te pikken. Wanneer ik het eerste droomeiland zie besef ik maar weer eens hoe ver ik eigelijk van huis ben. Uitkijkend vanaf het topdeck boven op de boot zie ik alle clichébeelden bevestigd worden. Spierwitte stranden met hangende palmbomen met iets verderop strandhutjes, verscholen tussen dichtbegroeide vegetatie met bloempracht. Wat een droomuitzicht. Het ene na het andere bounty eiland passeert de revue. Als extra high light varen we op de terugweg langs Monuriki, Fiji's meest beroemdste eiland. Hier werd Hollywoodfilm ‘Castaway' opgenomen met hoofdrolspeler Tom Hanks. In deze film is hij de enige overlevende van een vliegtuigcrash die aanspoelt op een klein onbewoond tropisch eiland in the middle of nowhere. Ik herken het strand meteen en beeld me de bekende scene met Mr Wilsson nog maar weer eens in. Na een onvergetelijke middag zie ik dat er onweer op het hoofdeiland is losgebarsten, zij het extreem plaatselijk, wat een mooi schouwspel is.

De eerste Tuvaluaan
Na een diner in een Indian Curry restaurant, raak ik bij terugkomst met het praatgrage hotelpersoneel in gesprek, waarbij mijn reisdoel ter sprake komt. Als blijkt dat de bewuste jongen waarmee ik praat, kortgeleden 2de doelman is bij het nationaal elftal van Fiji, gaat het vervolgens alleen nog maar over voetbal en mijn project . Of er nog Tuvaluanen in dit hotel verblijven vraag ik hem voor de gein, maar zonder verwachting. ‘Yes there are! Right now as a matter a fact!' vertelt hij enthousiast wijzend naar de hotelkamers aan het zwembad. Als een kind dat zit te wachten op de komst van Sinterklaas spits ik mijn oren. Al meer dan een jaar ben ik bezig met mijn Project Dutch Support Tuvalu, maar tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit een Tuvaluaan gezien, of zelfs maar gesproken. Al het contact met de voorzitter van de voetbalbond verliep per email. Vanwege het moeizame en langzame tempo waarin ik replies ontving, die vrijwel altijd een chronisch gebrek aan gevraagde informatie bevatten, hoop ik straks in Tuvalu een hoop meer te kunnen regelen. Ik veronderstel dat dit typisch zo'n land is waar het internet nog niet echt is doorgebroken en je alles face-to-face moet doen. Tot mijn aankomst morgenmiddag ben ik volgens mij niet veel meer dan pixels op het scherm voor die Tuvaluanen. Nog nooit eerder heb ik er naar uitgekeken en het bijzonder gevonden om iemand van een andere Nationaliteit te ontmoeten. Ik bedoel, hoe groot is de kans dat je in de binnenstad van een doorsnee Nederlandse stad toevallig een Tuvaluaan tegen het lijf loopt? Eén op de miljard? Wereldwijd zijn er maar zo'n 15.000 exemplaren uitgegeven. Limited edition dus. Bij aankomst in het zwembad schud ik de hand met Tuvalu High Commissioner Aunese Simati. Met zijn volledige familie inclusief ouders, neefjes en nichtjes verdeeld over drie vierpersoonskamers geniet Mr. Simati nog even van zijn welverdiende vakantie. Terwijl zijn kinderen als bommetjes in het water springen, lijkt hij al doorvragend zeer geïnteresseerd te zijn in het voetbalproject en vertelt dat ontwikkelingshulp binnen het voetbal zeer welkom is. De laatste keer dat er een poging werd gedaan om constructief werk te verichten was alweer drie jaar geleden. Destijds kwam er een Australische coach naar Tuvalu om een Nationaal Elftal bij elkaar te rapen en het vier weken voor aanvang meteen klaar te stomen voor de South Pacific Games in Samoa. Dit vierjaarlijkse multi-sportevenement lijkt gericht op landen en koloniën uit Oceanië een soort van mini-Olympische spelen te zijn. Met alle landen die lid zijn van de FIFA is het wat voetbal betreft dan ook het EK voor Oceanië). Tuvalu heeft een bijzondere positie binnen het toernooi. Omdat op dit toernooi drie jaar(!) voor aanvang van het WK 2010 het officiële startschot werd gegeven voor de WK-kwalificatie mogen eigelijk alleen volwaardige FIFA-leden hieraan deelnemen. Mocht Tuvalu in de positie komen dat het de play-off tegen een Aziatisch land zou mogen spelen, dan zou het vanwege zijn positie als ‘associate member' (lees ‘bijna lid') min of meer gediskwalificeerd worden en waardoor de nummer 2 van Oceanië zich kan kwalificeren. De positie van Tuvalu is daarmee dan ook uniek in de wereld. Als ik bij de high Commissioner het monsterverlies bij de openingswedstrijd tegen Fiji (0-16) refereer aan de korte voorbereidingstijd schiet Mr. Simati in de lach. ‘It took three days on a rough sea to get from Tuvalu to Samoa.‘Everyone was sea sick and most players needed to vomit. They needed to face Fiji just eight hours after arrival' Goed, dat verklaart een hoop als je het moet opnemen tegen dé titelkandidaat.

Aandoenlijk
Het is 08.00 uur in de morgen wanneer ik het slaapzand uit mijn ogen wrijf en door het raampje van mijn kleine propellervliegtuig naar buiten kijk. Na twee dagen Fiji is het dan zover. Vandaag kom ik aan in mijn droombestemming Tuvalu. Na een scenic vlucht over het binnenland is er nog een tussenstop in Suva, de hoofdstad van Fiji. Naarmate ik steeds een luchthaven dichter bij Tuvalu ben, worden deze airports steeds kleiner zo lijkt het. In tegenstelling tot Nadi als internationale hub voor de South Pacific, richt Suva zich voornamelijk op binnenlandse vluchten plus slechts enkele kleine eilandnaties zoals Tonga en dus Tuvalu. Bij aankomst is in Suva ziet het er allemaal erg aandoenlijk uit. De uitgeladen koffers belanden op wat eruit ziet als de kleinste transportband ooit vertoond op een luchthaven, gelegen onder een afdak en niet meer dan vier meter lang. In de wachthal maak ik kennis met mijn medepassagiers. Allemaal Tuvaluanen. Een groot deel van de passagiers heeft een leven gesticht in Auckland, Nieuw Zeeland, waar een Tuvaluaanse enclave te vinden is. Verder wordt het vliegtuig gevuld met zeemannen, die bij Europese tankers zeer gewild schijnen te zijn. Ik ben de enige blanke in het toestel. Na het enige tax-free winkeltje te hebben bezocht van de gehele luchthaven mogen we weer hetzelfde vliegtuigje in. Vanwege het goederengewicht zijn slechts dertig van de veertig plaatsen bezet.

Eindelijk. Mijn vijfde vlucht op de heenreis gaat me dan nu toch echt naar Tuvalu brengen....

Mission: Tuvalu

De meeste mensen uit mijn omgeving is niet ontgaan...
De plannen waren al langer maar in december is het er dan toch eindelijk van gekomen: Ik ga naar Tuvalu.

David & Goliath
De verzameling landen dat samen onze wereld met vijf continenten creëert, herbergt een metafoor naar het verhaal van David & Goliath. We kennen de grote, rijke, invloedrijke, kapitalistische landen.... Naties waar we tegenop kijken, mee samenwerken en van afhankelijk zijn. Her en der verscholen op onze globe treffen we echter ook enkele ministaatjes aan... landjes zo klein, dat op menig wereldkaart de rode stip dat de hoofdstad aanduidt, verhoudingsgewijs groter is dan het staatje zelf. Het zijn van die landen waar vrijwel niemand ooit van heeft gehoord.

Tuvalu is zo'n landje...

Waarom?
Altijd krijg ik dezelfde vragen gesteld waarom ik zo graag het meest afgelegen land ter wereld wil bezoeken... De afstand tussen Nederland en Tuvalu bedraagt namelijk iets meer dan 17.000 kilometer. Een antwoord in één zin kan ik helaas niet geven. Voor mij is het een combinatie van factoren... Enerzijds ben ik gek op reizen, anderzijds altijd op zoek naar het verleggen van grenzen. Ik ben altijd fan van de underdog en vind het prachtig dat alles wat klein is toch graag gelijkwaardig kan zijn in identiteit. Daarnaast ga ik graag grote uitdagingen aan, al is de kans van slagen nog zo klein. Mijn uitdaging binnen deze reis heeft alles te maken met de algehele ontwikkeling van het voetbal in een ontwikkelingsland.

Voetbal is een taal die wereldwijd wordt gesproken. Het Nationaal elftal draagt daarbij altijd hun identiteit uit. Dat Tuvalu met slechts 12.373 inwoners het kleinste land op aarde is met een Nationaal Voetbalelftal spreekt mij tot de verbeelding. Het feit dat de Tuvaluaanse voetbalbond op zoek is naar erkenning bij de FIFA trok mijn aandacht. Hoe mooi zou het wel niet zijn om een steentje bij te kunnen dragen in hun missie?

Ik vond het een prachtig idee en schreef in Juli 2009 een open sollicitatie naar de bond om op vrijwillige basis een marketingfunctie te mogen bekleden. In september dat jaar begon ik te schrijven aan een plan om mijn bijdrage. Ondanks dat ik niet uit de voetbalwereld kom, geen templates had om een dergelijk plan te schrijven, zeer sumiere informatie had over Tuvaluaans voetbal, deed ik toch een poging en noemde het ‘Project Dutch Support Tuvalu'. In mei 2010 was het plan zover mogelijk af. Het herbergt onder andere een financieel plan, merchandise businessplan, marketingstrategie en een educatief plan. Ook is er een idee in verwerkt om over het Nationaal Elftal een documentaire te maken, alsmede een plan om de selectie naar Nederland te halen voor een trainingskamp en promotiecampagne. In hoeverre het plan zou worden gerealiseerd liet ik nog maar even in het midden.

In augustus zou ik dan eindelijk afreizen naar Tuvalu om het project uit te voeren. Toen ik eind Juli wilde boeken bleken echter alle vluchten naar Tuvalu voor de hele maand augustus te zijn volgeboekt. Over moeilijk bereikbaar gesproken. Ik stelde mijn reis uit om uiteindelijk 14 december te vertrekken.

Vanaf hier doe ik verslag van mijn reis.