Don't worry Sir
Na drie dagen Hong Kong vertrekt vandaag mijn vlucht naar Nadi, Fiji. Anderhalf uur na aankomst maak ik vervolgens een 30 minuten durende binnenlandse vlucht naar Suva om vervolgens weer verder te vliegen naar mijn eindbestemming: Tuvalu.
Anders dan het vorige vliegtuig is het interieur van de 737 waarmee ik naar Fiji vlieg ietwat verouderd. Geen schermpje voor iedere stoel, waarvan de rugleuning overigens maar een fractie naar achteren verzetbaar is. Back to the eighties style. Maar goed, Het was de meest voordelige luchtvaartmaatschappij.
Na 9 uur vliegen kom ik met een half uur vertraging aan in Nadi, de belangrijkste internationale hub van de pacific. ‘Don't worry Sir, the airplane to Suva will wait for you'. De tijd tikt, de wachtrij voor de douane is lang. Als dan ook nog al het personeel op de luchthaven in slow motion werkt, voorspelt het niet veel goeds. Nog vijftien minuten voor de boarding time van mijn volgende vlucht staan er meer dan vijftig reizigers voor me en dan moeten ook nog eens het koffer worden opgehaald. Met ietwat zenuwachtige blik vraag ik de bewaking of ik mag voorkruipen om mijn vlucht te halen, die mij vervolgens toestemming geeft. Als vijf minuten voor boarding time de koffers nog steeds niet op de band zijn beland, geef ik de hoop op. ‘They will wait for delayed passengers'. Ik hoorde zelfs het grondpersoneel het nog zeggen. De onbehagelijke wetenschap dat alle vluchten van Suva naar Tuvalu voor de gehele maand december én januari volgeboekt zijn, maakt me nerveus. Zoals bekend om zijn altijd volgeboekte en enige luchtverbinding is Tuvalu het meest afgelegen land ter wereld. Het zal toch niet zo zijn dat ik met het zicht op de haven strand vanwege een vertraagde vlucht?
Eenmaal aanbeland bij de incheckbaliekrijg ik het bevestigende bericht dat de vlucht inmiddels aan het taxiën is. Zoals altijd denk ik in oplossingen. Het houdt je rustig en positief. Mijn uiterst teleurgestelde blik richting de Fijier die mij zojuist heeft verteld dat ik vandaag niet naar Tuvalu ga, verdwijnt lichtelijk wanneer hij mij vertelt dat hij me heeft gezet op een vlucht voor dinsdag de 21ste. Namens Air Pacific wordt ik twee nachten ondergebracht in een hotel op basis van volpension. Het zal me benieuwen. Ernstig rekening houdend met een kamer in een derderangs motel zonder airco, afgebladderde verf aan de muren, keiharde TL-plafondverlichting en steenhard bed bereid ik me voor op twee nachten afzien. Zeer verrast ben ik wanneer ik vijf minuten later uit de taxi stap en bij de receptie sta. Marmeren vloeren, tropisch houten receptie. Uitkijkende op de patio zie ik een schoonmaker met een zwembadstofzuiger het aquablauwe zwembad reinigen en twee collega's de vloer dweilen. Het ziet er allemaal klinisch schoon uit. Mijn kamer is fantasieloos ingericht maar heeft een heerlijke boxspring. Plotseling besluit ik dat het eigelijk niet meer zo erg is dat ik twee dagen later naar Tuvalu ga.

Indo-Fijiers
Na een ochtenddut besluit ik onbewust behalve het ontbijt ook maar de lunch over te slaan. Wanneer ik om half twee 's middags hoor ik dat de halve-dagtrips inmiddels zijn vertrokken, besluit ik op de bonnefooi een taxi down town te nemen. Evenals de taxitransfer naar het hotel wordt ik ook nu weer rondgereden door een Indiër. ‘I'll bring you to a nice place. It is down town' verteld de taxichauffeur met een onvervalst Indisch accent. De plaatselijke motregen achter me latend, kom ik aan bij een Hindustaanse tempel. ‘Did you eat meat today?' ‘No'. (het broodje ham-kaas tel ik maar even niet mee) ‘Then you're allowed to walk around at the temple'. Lucky me. Omdat ik schijnbaar niet voldoe aan de kledingsnorm van hun religie mag Ik de tempel alleen van de buitenkant zien. Enfin, zoals alle Hindustaanse tempels is ook deze gebedshuis rijkelijk beschilderd. Het kleurenpallet is hier op geordende wijze ontploft en het ziet er indrukwekkend uit. Als we de kerken in ons land zouden vervangen door Hindustaanse tempels, dan zou iedere middelgrote stad in Nederland een Praxis XL nodig hebben waar alleen verf wordt verkocht.
Na de toerist te hebben uitgehangen bij de tempel, besluit ik via de inmiddels afgelopen groentemarkt het winkelcentrum van Nadi te betreden. De uiterlijk van het centrum heeft wat weg van een doorsnee binnenstad in een doorsnee Afrikaans 2de wereld ontwikkelingsland. Families rondslenterend met flinterdunne plastic supermarkttasjes over het afbrokkelend trottoir, Fijiers doelloos voor zicht uit starend, zittend op een muurtje en aftandse koekjestrommels stapvoets rijdend door de hoofdstraat. Ondanks het troosteloze straatbeeld heeft Fiji een naam hoog te houden als veilige vakantiestemming. De winkels zijn van zeer wisselende kwaliteit. Tussen de kleding- en elektronicazaken met louter nepmerken zijn er her en der ook een aantal brand stores te vinden. Iedere zaak naar binnen kijkend zie ik onder andere een onderbelichte ruimte waar een Fijier in een kappersstoel zich een een nieuw afro-kapsel laat knippen met vijf wachtenden achter hem. Even verderop loopt een meisje al lezend een vintage boekenwinkel uit met met haar ogenschijnlijk zojuist gekochte roman.
Het valt me erg op dat vrijwel alle shophouders Indiërs zijn. Later laat ik me vertellen dat er begin jaren twintig en dertig een grote migratie van Indiërs naar Fiji heeft plaats gevonden, op zoek naar werk. De ondernemingsgezinde levenswijze van deze migranten en een totaalgebrek aan initiatief van de autochtone bevolking heeft er toe geleid dat de hedendaagse economie van Fiji in charge is van de Indo-Fijiers.
Als om zes uur 's avonds de laatse winkels sluiten besluit ik in het hotelrestaurant mijn dinervoucher in te wisselen. Ondanks de ietwat spartaanse uitstraling van het restaurant is de Indian Curry erg lekker.

Castaway
Uitgeslapen en wel sta ik de volgende dag op de pier van de jachthaven bij het resortdorp Denerau. Gewapend met camera en twee objectieven hoop ik vandaag tijdens het island hoppen wat ansichtkaartfoto's te kunnen schieten van de bountyeilanden die we vandaag voorbij varen. Een heerlijke zeebries en een stralende (lees brandende zweet-)zon zijn de ideale ingrediënten voor een veelbelovende dag. De catamaran zal op zijn route tal van island resorts aan doen om reizigers af te leveren of op te pikken. Wanneer ik het eerste droomeiland zie besef ik maar weer eens hoe ver ik eigelijk van huis ben. Uitkijkend vanaf het topdeck boven op de boot zie ik alle clichébeelden bevestigd worden. Spierwitte stranden met hangende palmbomen met iets verderop strandhutjes, verscholen tussen dichtbegroeide vegetatie met bloempracht. Wat een droomuitzicht. Het ene na het andere bounty eiland passeert de revue. Als extra high light varen we op de terugweg langs Monuriki, Fiji's meest beroemdste eiland. Hier werd Hollywoodfilm ‘Castaway' opgenomen met hoofdrolspeler Tom Hanks. In deze film is hij de enige overlevende van een vliegtuigcrash die aanspoelt op een klein onbewoond tropisch eiland in the middle of nowhere. Ik herken het strand meteen en beeld me de bekende scene met Mr Wilsson nog maar weer eens in. Na een onvergetelijke middag zie ik dat er onweer op het hoofdeiland is losgebarsten, zij het extreem plaatselijk, wat een mooi schouwspel is.

De eerste Tuvaluaan
Na een diner in een Indian Curry restaurant, raak ik bij terugkomst met het praatgrage hotelpersoneel in gesprek, waarbij mijn reisdoel ter sprake komt. Als blijkt dat de bewuste jongen waarmee ik praat, kortgeleden 2de doelman is bij het nationaal elftal van Fiji, gaat het vervolgens alleen nog maar over voetbal en mijn project . Of er nog Tuvaluanen in dit hotel verblijven vraag ik hem voor de gein, maar zonder verwachting. ‘Yes there are! Right now as a matter a fact!' vertelt hij enthousiast wijzend naar de hotelkamers aan het zwembad. Als een kind dat zit te wachten op de komst van Sinterklaas spits ik mijn oren. Al meer dan een jaar ben ik bezig met mijn Project Dutch Support Tuvalu, maar tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit een Tuvaluaan gezien, of zelfs maar gesproken. Al het contact met de voorzitter van de voetbalbond verliep per email. Vanwege het moeizame en langzame tempo waarin ik replies ontving, die vrijwel altijd een chronisch gebrek aan gevraagde informatie bevatten, hoop ik straks in Tuvalu een hoop meer te kunnen regelen. Ik veronderstel dat dit typisch zo'n land is waar het internet nog niet echt is doorgebroken en je alles face-to-face moet doen. Tot mijn aankomst morgenmiddag ben ik volgens mij niet veel meer dan pixels op het scherm voor die Tuvaluanen. Nog nooit eerder heb ik er naar uitgekeken en het bijzonder gevonden om iemand van een andere Nationaliteit te ontmoeten. Ik bedoel, hoe groot is de kans dat je in de binnenstad van een doorsnee Nederlandse stad toevallig een Tuvaluaan tegen het lijf loopt? Eén op de miljard? Wereldwijd zijn er maar zo'n 15.000 exemplaren uitgegeven. Limited edition dus. Bij aankomst in het zwembad schud ik de hand met Tuvalu High Commissioner Aunese Simati. Met zijn volledige familie inclusief ouders, neefjes en nichtjes verdeeld over drie vierpersoonskamers geniet Mr. Simati nog even van zijn welverdiende vakantie. Terwijl zijn kinderen als bommetjes in het water springen, lijkt hij al doorvragend zeer geïnteresseerd te zijn in het voetbalproject en vertelt dat ontwikkelingshulp binnen het voetbal zeer welkom is. De laatste keer dat er een poging werd gedaan om constructief werk te verichten was alweer drie jaar geleden. Destijds kwam er een Australische coach naar Tuvalu om een Nationaal Elftal bij elkaar te rapen en het vier weken voor aanvang meteen klaar te stomen voor de South Pacific Games in Samoa. Dit vierjaarlijkse multi-sportevenement lijkt gericht op landen en koloniën uit Oceanië een soort van mini-Olympische spelen te zijn. Met alle landen die lid zijn van de FIFA is het wat voetbal betreft dan ook het EK voor Oceanië). Tuvalu heeft een bijzondere positie binnen het toernooi. Omdat op dit toernooi drie jaar(!) voor aanvang van het WK 2010 het officiële startschot werd gegeven voor de WK-kwalificatie mogen eigelijk alleen volwaardige FIFA-leden hieraan deelnemen. Mocht Tuvalu in de positie komen dat het de play-off tegen een Aziatisch land zou mogen spelen, dan zou het vanwege zijn positie als ‘associate member' (lees ‘bijna lid') min of meer gediskwalificeerd worden en waardoor de nummer 2 van Oceanië zich kan kwalificeren. De positie van Tuvalu is daarmee dan ook uniek in de wereld. Als ik bij de high Commissioner het monsterverlies bij de openingswedstrijd tegen Fiji (0-16) refereer aan de korte voorbereidingstijd schiet Mr. Simati in de lach. ‘It took three days on a rough sea to get from Tuvalu to Samoa.‘Everyone was sea sick and most players needed to vomit. They needed to face Fiji just eight hours after arrival' Goed, dat verklaart een hoop als je het moet opnemen tegen dé titelkandidaat.

Aandoenlijk
Het is 08.00 uur in de morgen wanneer ik het slaapzand uit mijn ogen wrijf en door het raampje van mijn kleine propellervliegtuig naar buiten kijk. Na twee dagen Fiji is het dan zover. Vandaag kom ik aan in mijn droombestemming Tuvalu. Na een scenic vlucht over het binnenland is er nog een tussenstop in Suva, de hoofdstad van Fiji. Naarmate ik steeds een luchthaven dichter bij Tuvalu ben, worden deze airports steeds kleiner zo lijkt het. In tegenstelling tot Nadi als internationale hub voor de South Pacific, richt Suva zich voornamelijk op binnenlandse vluchten plus slechts enkele kleine eilandnaties zoals Tonga en dus Tuvalu. Bij aankomst is in Suva ziet het er allemaal erg aandoenlijk uit. De uitgeladen koffers belanden op wat eruit ziet als de kleinste transportband ooit vertoond op een luchthaven, gelegen onder een afdak en niet meer dan vier meter lang. In de wachthal maak ik kennis met mijn medepassagiers. Allemaal Tuvaluanen. Een groot deel van de passagiers heeft een leven gesticht in Auckland, Nieuw Zeeland, waar een Tuvaluaanse enclave te vinden is. Verder wordt het vliegtuig gevuld met zeemannen, die bij Europese tankers zeer gewild schijnen te zijn. Ik ben de enige blanke in het toestel. Na het enige tax-free winkeltje te hebben bezocht van de gehele luchthaven mogen we weer hetzelfde vliegtuigje in. Vanwege het goederengewicht zijn slechts dertig van de veertig plaatsen bezet.

Eindelijk. Mijn vijfde vlucht op de heenreis gaat me dan nu toch echt naar Tuvalu brengen....